Kredyt budżetowy

Kredyt budżetowy, nie podlegająca zwrotowi suma środków pieniężnych postawiona do dyspozycji jednostek wykonujących zadania budżetowe na pokrycie wydatków związanych z realizacją tych zadań; suma ta określa górną granicę tych wydatków. Wysokość k.b. ustala ustawa budżetowa; dysponuje nim jednostka wykonująca samodzielnie zadania budżetowe, zwana dysponentem kredytów. Rozróżnia się trzy stopnie dysponentów: 1. dysponenci I stopnia (główni), którymi są: w budżecie centralnym — władze naczelne i urzędy centralne, w budżetach terenowych — wydziały prezydiów rad narodowych i komórki równorzędne; 2. dysponenci II stopnia — dysponenci kredytów nie będący dysponentami głównymi, a finansujący z budżetu podporządkowane sobie jednostki niższego szczebla, będące dysponentami kredytów; 3. dysponenci III stopnia — pozostali dysponenci kredytów. K.b. może być wykorzystany z chwilą postawienia go do dyspozycji przez organ finansowy (Ministerstwo Finansów lub wydział finansowy prezydium rady narodowej); organ ten stawia k.b. tylko do dyspozycji dysponenta głównego; dalszego rozprowadzania kredytów dokonuje dysponent główny i dysponenci II stopnia. Postawienie k.b. do dyspozycji oznacza upoważnienie banku do pokrywania wydatków określonej jednostki na cele, w granicach oraz w okresie podanym w tym upoważnieniu. Organ finansowy, który dokonał otwarcia kredytów, ma prawo zarządzić zamknięcie tych kredytów lub przesunięcie ich do dyspozycji innych jednostek. Prawo to mają również dysponenci wyższych stopni w stosunku do finansowanych przez siebie dysponentów kredytów niższych stopni. Ustalony w budżecie k.b. może być zmieniony w toku wykonywania budżetu, tj. zwiększony lub zmniejszony. Zmiany budżetu mogą powodować zwiększenie globalnej sumy budżetu (kredyty dodatkowe) lub jedynie przemieszczenie kredytów w ramach budżetu, tj. przeniesienie kredytów z jednych podziałek klasyfikacji budżetowej na inne (virement). K.b. nie wykorzystany do końca roku wygasa.