Bank Anglii

Bank Anglii (Bank of England), założony w 1694 jako spółka akcyjna, otrzymał przywilej emitowania biletów bankowych wymienialnych na monety złote; obowiązek wymiany biletów na złoto został zawieszony w czasie I wojny światowej, a następnie we wrześniu 1931, wskutek czego w latach 1931—39 kurs funta szterlinga (f.szt.) w stosunku do złota ulegał dużym wahaniom. Na początku II wojny światowej kurs funta został ustabilizowany na poziomie 4,03 doi. za 1 f.szt., przy czym B.A. odstąpił cały zapas posiadanego złota państwowemu Walutowemu Rachunkowi Wyrównawczemu i stał się organem wykonującym i nadzorującym zasady wprowadzonej wówczas reglamentacji dewizowej. W 1946 B.A. został upaństwowiony; odtąd jego władze mianowane są przez koronę, a działalność podlega instrukcjom kanclerza skarbu. W okresie od 1949 do XI 1967 B.A. utrzymywał kurs f.szt. na poziomie 2,80 dol., a po dewaluacji 18 XI 1967 na poziomie 2.40 dol. za f.szt. B. A. ma 8 oddziałów w Anglii (w Szkocji nie ma ich w ogóle; kilka szkockich banków akcyjnych utrzymało nadal przywilej emitowania banknotów). B. A. jako bank centralny jest głównym organem prowadzącym politykę pieniężno-kredytową W. Brytanii; spełnia on zadania zwłaszcza: 1. w zakresie polityki kredytowej — jest głównym i ostatnim źródłem kredytu krótkoterminowego i reguluje jego wielkość na londyńskim rynku pieniężnym za pomocą ustalania stopy procentowej oraz operacji otwartego rynku; 2. w zakresie polityki walutowej — prowadzi agendy Walutowego Rachunku Wyrównawczego w celu utrzymania za pomocą transakcji kupna-sprzedaży dolarów kursu f.szt. na ustalonym poziomie. B.A. jest bankierem rządu W. Brytanii, który koncentruje w nim wszystkie operacje finansowe. B.A. prowadzi rejestr właścicieli obligacji państwowych, administruje długiem państwowym, przeprowadza konwersje i emisje weksli skarbowych oraz obligacji państwowych, jak również wywiera wpływ na ich kurs. Do III 1968 B.A. kontrolował londyński rynek złota, dokonując na nim transakcji kupna-sprzedaży w celu utrzymania ceny złota na poziomie bliskim parytetu, i to na rachunek tzw. „poolu złota” (organizacji utworzonej w 1961 przez 8 największych banków centralnych); po rozwiązaniu „poolu” ustał obowiązek B. A. utrzymywania ceny złota na stałym poziomie.